ساقیا

حس می‌‌کنم زندگیم خیلی خالی هست.حدود یک ماه قبل زمین خوردم. دنبالچه‌ام شکست. فکر می‌کردم ساید عمل بخواد یا نخاع آسیب دیده باشه که خداروشکر به خیر گذشت. هم اتاقیم زیاد کمکم کرد چون درد مشابه کشیده بود. درد زیادی تحمل کردم. هنوز فیزیوتراپی دارم می‌رم. الآن بیش‌تر می‌تونم بنشینم و راه برم. عملا کارم رو تعطیل کردم خیلی ناراحت هم نیستم چون دوستش نداشتم. تنها کاری که انجام می‌دم کلاس موسیقی هست. کارای مقاله رو هم انجام ندادم.تو این مدت احساس تنهایی شدید می‌کنم. تو خوابگاه موندن خیلی سختمه. هم‌اتاقی ها معمولا تا ظهر می‌خوابن و عملا عصر تازه فضای اتاق عادی می‌شه. منم خوابم بهم ریخته. یک مقداری افسرده شدم. زیاد توان آشپزی هم نداشتم و ضعیف هم شدم.تو این مدت فقط افراد کمی ازم حمایت روانی کردن یا به فکرم بودن که حالم رو بهتر کنن. طبیعی هم هست همه درگیری‌های خودشون رو دارن.پانوشت: شاید اینکه بفهمم من تو زندگی بقیه چه جایگاهی دارم کمک کنه تا خودمم در همون حد براشون توان بگذارم ساقیا...

رنگش قرمز است. رنگ تقریبا مورد علاقه‌اش. این‌که کجای طیف قرمز باشد مهم است! سعی می‌کنم این روزهای آخر به او خوش بگذرد. همراه چمدانش خاطرات روشن این روزها را ببرد. ساقیا...

نوروز ۱۴۰۰ با شوق زیاد هدف‌هام رو اول بولت ژورنال تصویر سازی کردم... شش ماه بعدش مجموعه اتفاقاتی افتاد که جریان زندگی منو با خودش برد تا به امروز! آن قدر احساسات جدید و متناقضی را تجربه کردم که هنوز هم نمی‌دانم چه شد چه می‌خواهم بشود!حتی نفهمیدم در این مدت چگونه درس خوندم چه‌طور دفاع کردم و چه طور کار پاره وقتی که دوستش ندارم را قبول کردم! دلم می‌خواد از این انفعال بیرون بیام و یه کم تلاش کنم. تو این یک و نیم سال حتی بولت ژورنال ساده هم درست کردم بیش از چند روز تیک نخورد.دلم هدف و انگیزه و پشتکار می‌خواد...ترس مانع‌ام هست ساقیا...

آدمی به امید زندست. دوست دارم سال بعدم خیلی قشنگ باشه. ساقیا...